22. திவ்ய தேச தரிசன அனுபவம் - 2. திருவெவ்வுள்ளூர் (90)

தரிசனம் செய்த நாள்: மே 2016

தொண்டைநாட்டுத் திருப்பதிகள் - 22

17. திருவெவ்வுள்ளூர் (90)

நீர்மைகெட வைதாரு நின்னோ டெதிர்த்தாரும் 

சீர்மைபெற நின்னடிக்கீழ்ச் சேர்க்கையினால் - நேர்மையிலா

வெவ்வுளத்த னேன்செய் மிகையைப் பொருத்தருளி 

எவ்வுளத்தனே: நீ இரங்கு (90)

       -பிள்ளைப்பெருமாள் ஐயங்காரின் '108 திருப்பதி அந்தாதி '  

முந்தைய பதிவில் குறிப்பிட்டிருந்தபடி, திருநின்றவூர், திருவள்ளூர் ஆகிய இரண்டு திவ்ய தேசங்களையும் ஒரே நாளில் (அரை நாளில்!) தரிசிக்கும் எண்ணத்துடன் சென்னை வேளச்சேரியில் காலை 7 மணிக்குக்  கிளம்பி சுமார் 9.15க்குத் திருநின்றவூரில் வந்து இறங்கினேன். திருநின்றவூர் கோவிலை அடையும்போது சுமார் 9.30. தரிசனம் முடித்து விட்டு அங்கிருந்து கிளம்பும்போது சுமார் 10.45.

கண்ணில் வாகனங்கள் எதுவும் தட்டுப்படாததால் மீண்டும் நடந்தே வந்து, திருநின்றவூர் ரயில் நிலையத்தில் இன்னமும் அங்கேயே நின்று  கொண்டிருந்த  சரக்கு ரயிலின் கீழே புகுந்து பஸ் நிறுத்தத்தை அடைந்தபோது மணி 11.00. சுமார் 20 நிமிடங்கள் காத்திருந்தபின் திருவள்ளூர் செல்லும் பஸ் கிடைத்தது. அமர இடமும் கிடைத்தது. 20 அல்லது 25 நிமிடப் பயணத்துக்குப்பின் திருவள்ளூர் வந்து சேர்ந்தபோது மணி 11.45.

கோவில் பஸ் நிலையத்துக்கு சமீபத்தில்தான் இருக்கிறது (சுமார் 200 மீட்டர்கள் இருக்கலாம்). ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பதாலோ என்னவோ கோவிலில் கூட்டம் அதிகமாக இருந்தது. தர்ம தரிசனம், 10 ரூபாய் கட்டண சேவை, 60 ரூபாய் கட்டண சேவை என்று மூன்று வரிசைகள் இருந்தன.

60 ரூபாய் டிக்கட் வாங்கிக்கொண்டு உள்ளே சென்றேன். உள்ளே எங்கே சென்று இணைய வேண்டும் என்று தெரியவில்லை. இணைய வேண்டிய இடத்தில் வழி காட்ட ஆளும் இல்லை. விசாரித்து அறிந்து கொண்டு வரிசையில் நின்றேன். வரிசையில் நகர்ந்து சந்நிதிக்குச் செல்லும் கதவுக்கு அருகில் சென்றபோது பலர் எந்த வரிசையிலும் நிற்காமல் நேரே உள்ளே நுழைந்து கொண்டிருந்தனர். சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகே ஒரு ஆள் வந்து குறுக்கே நுழையும் கதவை மூடினார். சுமார் 50 பேர் வரிசையில் நிற்காமல் உள்ளே போயிருப்பார்கள்.

இதைத் தவிர சந்நிதிக்குள் பக்தர்களை ஒரே வரிசையில் விடாமல், கும்பலாக உள்ளே போகச் சொல்லி சந்நிதியை மறைத்தும் நெருக்கடி ஏற்படுத்தியும் குழப்பம் விளைவித்தார்கள்.

இந்தக் கோவில் சிறப்பான நிர்வாகத்துக்குப் பெயர் பெற்ற ஸ்ரீ அஹோபில மடத்தின் நிர்வாகத்தில் உள்ளது. கோவில் நிர்வாகத்துக்குப் பொறுப்பேற்றிருப்பவர்கள் இந்தக் குறைகளை நிவர்த்தி செய்து பக்தர்கள் வரிசையில் வந்து, திருப்தியாக தரிசனம் செய்ய வழி வகுப்பார்கள் என்று நம்புகிறேன்.

தூரத்திலிருந்தே கர்ப்பக்கிருகத்தின் இருட்டிலும் வீரராகவப் பெருமாளின் தலைப்பகுதி தெரிந்தது. கூட்ட நெரிசலாலும், குறுகிய காலத்துக்குள் தரிசனம் செய்ய வேண்டிய அவசியத்தாலும், தூரத்திலிருந்தே பெருமாளை கவனமாக சேவிக்க வேண்டி இருந்தது. அருகில் செல்லச் செல்ல ஆதிசேஷன் மீது சயனித்திருந்த பெருமாளின் திருக்கோலம் தெளிவாகத் தெரிந்தது. உயர்த்தப்பட்ட இடது கரம் பிரம்மாவுக்கு வேதத்தின் பொருளை விளக்கும் விதமாக ஞான முத்திரை காண்பித்துக்கொண்டிருக்க, பெருமாளின் வலது கரம் சாலிஹோத்திர முனிவரின் தலைக்கு மேல் ஆசிர்வதிப்பது போல் குவிந்திருக்க, காலை நீட்டியபடி விஸ்ராந்தியாக வீரராகவர் சயனித்திருக்கும் காட்சி ஒரு அற்புத தரிசனம். கிழக்கு நோக்கிய தோற்றம். நோய்களைத் தீர்க்கும் பெருமாள் என்பதால் அவர் வைத்ய வீரராகவாப் பெருமாள் என்று அழைக்கப்படுகிறார். பெருமாளுக்கு உப்பும் மிளகும் அர்ப்பணிப்பது ஐதீகம்.

தீராத வயிற்று வலியினால் அவதிப்பட்டுக்கொண்டிருந்த வள்ளலார் (ராமலிங்க அடிகளார்) ஒருமுறை திருத்தணிக்குப் போகும் வழியில் ஏதோ ஒரு உந்துதால் இந்தக் கோவிலுக்கு வந்து வீரராகவாப் பெருமாளை வணங்கினர். அவர் வயிற்று வலி குணமாகியது. அதனால் மனமகிழ்ந்து 'வீரராகவாப் பெருமாள் பஞ்சகம்' என்ற ஐந்து செய்யுள்கள் கொண்ட ஒரு ஸ்தோத்திரத்தை அவர் இயற்றி இருக்கிறார். இந்த ஸ்தோத்திரம் கோயில் வாசலில் ஒரு கல்லில் பதிப்பிக்கப் பட்டிருக்கிறது.

உட்பிரகாரத்தில், மூலவர் சந்நிதிக்கு வலப்புறத்தில் (தெற்கில்), லக்ஷ்மி நரசிம்மரும், இடப்புறத்தில் (வடக்கில்) சக்கரத்தாழ்வாரும் சேவை சாதிக்கின்றனர்.

ராவணனுடன் போரிட்ட களைப்பில் ராமபிரான்தான் வீரராகவராக இங்கே சயனித்திருக்கிறார் என்று சிலர் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். ராகவன் என்ற பெயர் ராம பிரானைக் குறிக்கும் என்பதால் இந்த ஒரு கருத்து உருவாகி  இருக்கலாம்.  திருமங்கை ஆழ்வாரும் ஒரு பாசுரத்தில் ராவணனை வீழ்த்திய  ராமனே இங்கே எழுந்தருளி இருக்கிறான் என்று   குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

பல்லவ, சோழ, விஜயநகர மன்னர்களின் திருப்பணிகள் குறித்த கல்வெட்டுகள் கோவிலில் காணப்படுகின்றன. இந்தப் புண்ணியத் தலம் பற்றி மார்க்கண்டேய புராணத்தில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது.

புரு புண்யர்-சதி தம்பதியின் புதல்வரான சாலிஹோத்ரர் என்ற ஒரு முனிவர் பத்ரியில் வாழ்ந்து வந்தார். சாலி என்ற சம்ஸ்கிருதத் சொல்லுக்கு அரிசி என்று பொருள் (தானியம் என்ற பொதுவான பொருளும் இந்தச் சொல்லுக்கு உண்டு). ஹோத்ரர் என்றால் ஹோமத்தில் உதித்தவர். அரிசியினால்  (அல்லது நெல்லினால்) ஓராண்டு ஹோமம் செய்த பலனிலால் பிறந்தவர் என்பதால் இவருக்கு சாலிஹோத்ரர் என்ற பெயர் வந்தது.

தீர்த்த யாத்திரை செய்து வந்த இவர் ஓர் தை அமாவாசையன்று வீக்ஷாரண்ய க்ஷேத்ரம் என்று அழைக்கப்படும் இவ்வூருக்கு வந்தார். வீக்ஷா என்கிற சம்ஸ்கிருத வார்த்தைக்கு ஞானம், அறிவு, தேடல் போன்ற பொருள்கள் உண்டு. ஞானத்தை அளிக்கும் காடு (இடம்)  என்று இந்த ஊரின் பெயருக்குப் பொருள் கொள்ளலாம்.  புண்யாவர்த்த  க்ஷேத்ரம் என்றும் இந்த ஊருக்குப் பெயர் உண்டு.

இங்கே ஹ்ருத்தாபநாசினி (தாபங்களை - மன வருத்தங்களை/ஆசைகளை/ஏக்கங்களைப்  போக்கும் குளம்) என்ற குளத்தில் பல முனிவர்களும் யோகிகளும் புனித நீராடிக்கொண்டிருப்பதைக் கண்டு சாலிஹோத்ரர்  தானும் அதில் நீராடி அன்றிலிருந்து ஓராண்டு காலம் அந்தக் குளத்துக்கு அருகிலேயே தவம் இருந்தார்.

தினமும் சிறிது சிறிதாக அரிசி சேகரித்து, ஓராண்டு காலம் முடிந்ததும் தை அமாவாசை தினத்தன்று அந்த அரிசியைச் சமைத்து பகவானுக்கு அர்ப்பணித்த பிறகு அதிதி  யாருக்காவது உணவளித்து விட்டுத் தான் உண்ண நினைத்திருந்தார். அப்போது ஒரு முதியவர் வர, பாதி உணவை அவருக்கு அளித்தார். முதியவர் பசி அடங்காமல் மீதி உணவையும் கேட்டுப் பெற்றார். உணவு அருந்திய பின் ஓய்வெடுக்க விரும்பி முனிவரின் பர்ணசாலையைக் காட்டி இங்கே எந்த அறையில் உறங்கலாம் என்று பொருள் பட 'எவ்வுள்?' என்று வினவினார். முனிவர் தனது பர்ணசாலைக்குள் அவரை உறங்க வைத்து அவருக்குப் பாத சேவையும் செய்தார்.

அப்போது மணிகளின் வெண்கல நாதம் ஒலித்தது. வானிலிருந்து பலவித ஒலிகள் கேட்டன. முதியவராக வந்த பெருமாள் முனிவருக்குக்  காட்சி கொடுத்தார். முனிவரின் விருப்பப்படி  தான் உறங்கிய இடத்திலேயே  தென் திசையில் தலையை வைத்துக் கிழக்கு நோக்கிப் பள்ளி கொண்ட கோலத்தில் எழுந்தருளினார்.

பெருமாள் ''எவ்வுள்?' என்று கேட்டதால் இத்திருத்தலம் 'திரு எவ்வுள்ளூர்' என்று  பெயர் பெற்றுக் காலப் போக்கில் 'திருவள்ளூர்' என்று பெயர் மாறியது. சம்ஸ்கிருதத்தில் 'கிம் க்ருஹம்?' என்று முனிவர் வினவியதால் 'கிம்க் ருஹேசன்'  என்றும் பெருமாளுக்குப் பெயருண்டு.  இந்தப் பெருமாள் மீது 'கிம்க்ருஹேஸ  ஸ்துதி' என்ற ஸ்தோத்திரம் ஒரு உள்ளது. இது  வேதாந்த தேசிகரால் இயற்றப்பட்டது என்ற ஒரு கருத்து உண்டு. ஆனால் இது பற்றி ஒருமித்த கருத்து இல்லை.

மகாவிஷ்ணு மதுகைடபர்கள் என்ற அசுரர்களை அழித்ததற்கு அடையாளமாக இந்தக் கோவில் விமானம் விஜயகோடி விமானம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. மதுகைடபாரர்கள் ஹ்ருத்தாபநாசினி என்ற இந்த புஷ்காரணிக்குள் ஒளிந்திருந்தார்களாம். அவர்கள் இந்தக் குளத்துக்குள் ஒளிந்திருந்தபோது மகாவிஷ்ணு அவர்களைக் கொள்ளவில்லை. இந்தப் புஷ்காரணி பாவத்தைப் போக்க வல்லது என்பதால் இந்தப் புஷ்காரணிக்குள் அவர்கள் இருந்தபோது பகவான் அவர்களைக் கொள்ள விரும்பவில்லை. இதிலிருந்து வெளியே வந்த பிறகுதான் அவர்களைக் கொன்றார்! புஷ்காரணியில் வெல்லம்  கரைப்பது மரபு.

வெளிப்பிரகாரத்தில் கனகவல்லித் தாயாரின் சந்நிதி. தாயாருக்கு வசுமதி  என்றும் பெயர் உண்டு. மகாலக்ஷ்மித் தாயார் தர்மசேனன் என்ற (இவர் பெயர் திலீபன் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது) அரசனின் மகளாகப் பிறந்தார். வசுமதி என்ற பெயர் கொண்ட இவரை  வீரநாராயணன் என்ற ஒரு இளைஞனாக வந்து பெருமாள் மணந்து கொண்டார். திருமணம் முடிந்ததும் இருவரும் கோவிலுக்குள் வந்து மூலவர் சந்நிதிக்குள் மறைந்து விட்டனர் என்பதாக வரலாறு.

தாயாரின் சந்நிதிக்குப் பின்புறமாக ராமர் சந்நிதி. லக்ஷ்மணர், சத்ருக்னர், ஆஞ்சநேயருடன் கம்பிரமாகக் காட்சி அளிக்கும் ராம பிரான். மூலவர் சந்நிதியில் அர்ச்சனை செய்பவர்களுக்கு  இங்குதான் தேங்காய் உடைக்கப்படுகிறது.

பக்கத்தில் வேணுகோபாலன் சந்நிதி. இந்த சந்நிதியின் பிரகாரத்தில் சாலிஹோத்ரருக்குப் பெருமாள் அருள் பாலிக்கும் ஸ்தல புராணக் காட்சிகள் வண்ணச் சிற்பங்களாக வடிக்கப்பட்டுக் கண்ணாடிக்குள் வைக்கப்பட்டு வண்ண ஒளியில் கண்ணைக் கவர்கின்றன.

விஷ்வக்சேனர், நம்மாழ்வார், ஆண்டாள், திருக்கச்சி நம்பி, ராமானுஜர், வேதாந்த தேசிகர் ஆகியோருக்குத் தனி சந்நிதிகள் உள்ளன. வேதாந்த தேசிகருக்கு இவ்வளவு பிரம்மாண்டமாக தனிச் சந்நிதி அமைந்திருப்பது இந்தக் கோவிலில்தான் என்று நினைக்கிறேன்.  நான் முன்பே குறிப்பிட்டபடி கிம்க்ருஹேச ஸ்துதி என்ற ஸ்தோத்ரம் தேசிகறால் எழுதப்பட்டதாகக் கருதப்படுகிறது. அது தவிர இவர் இயற்றிய ஸ்ரீஸ்துதியும் இக்கோவிலில் குடிகொண்டுள்ள கனகவல்லித் தாயார் மீது இயற்றப்பட்டதுதான் என்றும் ஒரு கருத்து உண்டு.

தொண்டை நாட்டுத் திருப்பதிகள் 22இல் ஒன்றான இந்த 59ஆவது திவ்யதேசம் திருமங்கை ஆழ்வாராலும்  (பெரிய திருமொழி 10, பெரிய திருமடல் 1 மொத்தம் 11 பாசுரங்கள்), திருமழிசை ஆழ்வாராலும்(நான்முகன் திருவந்தாதி 1 பாசுரம்) மங்களாசாசனம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. பாசுரங்கள் இதோ!

இரண்டாம் ஆயிரம் 
திருமங்கை ஆழ்வார் 
பெரிய திருமொழி 
திரு எவ்வுளூர்
1057 காசை ஆடை மூடி ஓடிக் காதல் செய் தானவன் ஊர்
நாசம் ஆக நம்ப வல்ல நம்பி நம் பெருமான்
வேயின் அன்ன தோள் மடவார் வெண்ணெய் உண்டான் இவன் என்று
ஏச நின்ற எம் பெருமான்-எவ்வுள் கிடந்தானே             (1)
 
1058 தையலாள்மேல் காதல் செய்த தானவன் வாள் அரக்கன்
பொய் இலாத பொன் முடிகள் ஒன்பதோடு ஒன்றும் அன்று
செய்த வெம் போர்-தன்னில் அங்கு ஓர் செஞ்சரத்தால் உருள
எய்த எந்தை எம் பெருமான்-எவ்வுள் கிடந்தானே             (2)
 
1059 முன் ஓர் தூது வானரத்தின் வாயில் மொழிந்து அரக்கன்
மன் ஊர்-தன்னை வாளியினால் மாள முனிந்து அவனே
பின் ஓர் தூது ஆதி-மன்னர்க்கு ஆகி பெருநிலத்தார்
இன்னார் தூதன் என நின்றான்-எவ்வுள் கிடந்தானே             (3)
 
1060 பந்து அணைந்த மெல் விரலாள் பாவை-தன் காரணத்தால்
வெந் திறல் ஏறு ஏழும் வென்ற வேந்தன் விரி புகழ் சேர்
நந்தன் மைந்தன் ஆக ஆகும் நம்பி நம் பெருமான்
எந்தை தந்தை தம் பெருமான்-எவ்வுள் கிடந்தானே             (4)
 
1061 பாலன் ஆகி ஞாலம் ஏழும் உண்டு பண்டு ஆல் இலைமேல்
சால நாளும் பள்ளி கொள்ளும் தாமரைக் கண்ணன் எண்ணில்
நீலம் ஆர் வண்டு உண்டு வாழும் நெய்தல் அம் தண் கழனி
ஏலம் நாறும் பைம் புறவின்-எவ்வுள் கிடந்தானே             (5)
 
1062 சோத்தம் நம்பி என்று தொண்டர் மிண்டித் தொடர்ந்து அழைக்கும்
ஆத்தன் நம்பி செங்கண் நம்பி ஆகிலும் தேவர்க்கு எல்லாம்
மூத்த நம்பி முக்கண் நம்பி என்று முனிவர் தொழுது
ஏத்தும் நம்பி எம் பெருமான்-எவ்வுள் கிடந்தானே             (6)
 
1063 திங்கள் அப்பு வான் எரி கால் ஆகி திசைமுகனார்
தங்கள் அப்பன் சாமி அப்பன் பாகத்து இருந்த வண்டு உண்
தொங்கல் அப்பு நீள் முடியான் சூழ் கழல் சூடநின்ற
எங்கள் அப்பன் எம் பெருமான்-எவ்வுள் கிடந்தானே             (7)
 
1064 முனிவன் மூர்த்தி மூவர் ஆகி வேதம் விரித்து உரைத்த
புனிதன் பூவை வண்ணன் அண்ணல் புண்ணியன் விண்ணவர்-கோன்
தனியன் சேயன் தான் ஒருவன் ஆகிலும் தன் அடியார்க்கு
இனியன் எந்தை எம் பெருமான்-எவ்வுள் கிடந்தானே             (8)
 
1065 பந்து இருக்கும் மெல் விரலாள் பாவை பனி மலராள்
வந்து இருக்கும் மார்வன் நீல மேனி மணி வண்ணன்
அந்தரத்தில் வாழும் வானோர்-நாயகன் ஆய் அமைந்த
இந்திரற்கும் தம் பெருமான்-எவ்வுள் கிடந்தானே             (9)
 
1066 இண்டை கொண்டு தொண்டர் ஏத்த எவ்வுள் கிடந்தானை
வண்டு பாடும் பைம் புறவின் மங்கையர்-கோன் கலியன்
கொண்ட சீரால் தண் தமிழ் செய் மாலை ஈர் ஐந்தும் வல்லார்
அண்டம் ஆள்வது ஆணை அன்றேல் ஆள்வர்-அமர் உலகே (10)


மூன்றாம் ஆயிரம் 
இயற்பா 
திருமங்கை ஆழ்வார் 
பெரிய மடல்
2673 மன்னிய பல் பொறி சேர் ஆயிர வாய் வாள் அரவின்
சென்னி மணிக் குடுமித் தெய்வச் சுடர் நடுவுள்
மன்னி அந் நாகத்து அணைமேல் ஓர் மா மலை போல்
மின்னும் மணி மகர குண்டலங்கள் வில் வீச
துன்னிய தாரகையின் பேர் ஒளி சேர் ஆகாசம்
என்னும் விதானத்தின் கீழால் இரு சுடரை      (1)
மன்னும் விளக்கு ஆக ஏற்றி மறி கடலும்
பன்னு திரைக் கவரி வீச நிலமங்கை      (2)
தன்னை முன நாள் அளவிட்ட தாமரை போல்
மன்னிய சேவடியை வான் இயங்கு தாரகை மீன்
என்னும் மலர்ப் பிணையல் ஏய்ந்த மழைக் கூந்தல்      (3)
தென்னன் உயர் பொருப்பும் தெய்வ வடமலையும்
என்னும் இவையே முலையா வடிவு அமைந்த
அன்ன நடைய அணங்கே அடி இணையைத்      (4)
தன்னுடைய அங்கைகளால் தான் தடவ தான் கிடந்து ஓர்
உன்னிய யோகத்து உறக்கம் தலைக்கொண்ட
பின்னை தன் நாபி வலயத்துப் பேர் ஒளி சேர்
மன்னிய தாமரை மா மலர் பூத்து அம் மலர்மேல்
முன்னம் திசைமுகனைத் தான் படைக்க மற்று அவனும்
முன்னம் படைத்தனன் நான்மறைகள் அம் மறை தான்      (5)
மன்னும் அறம் பொருள் இன்பம் வீடு என்று உலகில்
நல் நெறி மேம்பட்டன நான்கு அன்றே? நான்கினிலும்      (6)
பின்னையது பின்னைப் பெயர்தரும் என்பது ஓர்
தொல் நெறியை வேண்டுவார் வீழ் கனியும் ஊழ் இலையும்
என்னும் இவையே நுகர்ந்து உடலம் தாம் வருந்தி
துன்னும் இலைக் குரம்பைத் துஞ்சியும் வெம் சுடரோன்      (7)
மன்னும் அழல் நுகர்ந்தும் வண் தடத்தினுள் கிடந்தும்
இன்னது ஓர் தன்மையராய் ஈங்கு உடலம் விட்டு எழுந்து
தொல் நெறிக்கண் சென்றார் எனப்படும் சொல் அல்லால்
இன்னது ஓர் காலத்து இனையார் இது பெற்றார்
என்னவும் கேட்டு அறிவது இல்லை உளது என்னில்      (8)
மன்னும் கடுங் கதிரோன் மண்டலத்தின் நல் நடுவுள்
அன்னது ஓர் இல்லியின் ஊடு போய் வீடு என்னும்      (9)
தொல் நெறிக்கண் சென்றாரைச் சொல்லுமின்கள் சொல்லாதே
அன்னதே பேசும் அறிவு இல் சிறு மனத்து ஆங்கு
அன்னவரைக் கற்பிப்போம் யாமே அது நிற்க   (10)
முன்னம் நான் சொன்ன அறத்தின் வழி முயன்ற
அன்னவர் தாம் கண்டீர்கள் ஆயிரக் கண் வானவர் கோன்
பொன் நகரம் புக்கு அமரர் போற்றி செப்ப பொங்கு ஒளி சேர்     (11)
கொல் நவிலும் கோல் அரிமாத் தான் சுமந்த கோலம் சேர்
மன்னிய சிங்காசனத்தின்மேல் வாள் நெடுங் கண்     (12)
கன்னியரால் இட்ட கவரிப் பொதி அவிழ்ந்து ஆங்கு
இன் இளம் பூந் தென்றல் இயங்க மருங்கு இருந்த     (13)
மின் அனைய நுண் மருங்குல் மெல் இயலார் வெண் முறுவல்
முன்னம் முகிழ்த்த முகிழ் நிலா வந்து அரும்ப
அன்னவர் தம் மான் நோக்கம் உண்டு ஆங்கு அணி மலர் சேர்
பொன் இயல் கற்பகத்தின் காடு உடுத்த மாடு எல்லாம்
மன்னிய மந்தாரம் பூத்த மதுத் திவலை
இன் இசை வண்டு அமரும் சோலைவாய் மாலைசேர்
மன்னிய மா மயில் போல் கூந்தல் மழைத் தடங் கண்     (14)
மின் இடையாரோடும் விளையாடி வேண்டு இடத்து
மன்னும் மணித் தலத்து மாணிக்க மஞ்சரியின்
மின்னின் ஒளி சேர் பளிங்கு விளிம்பு அடுத்த
மன்னும் பவளக் கால் செம் பொன் செய் மண்டபத்துள்
அன்ன நடைய அரம்பையர் தம் கை வளர்த்த
இன் இசை யாழ்ப் பாடல் கேட்டு இன்புற்று இரு விசும்பில்     (15)
மன்னும் மழை தவழும் வாள் நிலா நீள் மதி தோய்
மின்னின் ஒளி சேர் விசும்பு ஊரும் மாளிகைமேல்
மன்னும் மணி விளக்கை மாட்டி மழைக் கண்ணார்     (16)
பன்னு விசித்திரமாப் பாப்படுத்த பள்ளிமேல்
துன்னிய சாலேகம் சூழ் கதவம் தாள் திறப்ப
அன்னம் உழக்க நெரிந்து உக்க வாள் நீலச்
சின்ன நறுந் தாது சூடி ஓர் மந்தாரம்     (17)
துன்னு நறு மலரால் தோள் கொட்டி கற்பகத்தின்
மன்னு மலர்வாய் மணி வண்டு பின்தொடர
இன் இளம் பூந் தென்றல் புகுந்து ஈங்கு இள முலைமேல்
நல் நறும் சந்தனச் சேறு உலர்த்த தாங்கு அரும் சீர்     (18)
மின் இடைமேல் கை வைத்து இருந்து ஏந்து இள முலைமேல்
பொன் அரும்பு ஆரம் புலம்ப அகம் குழைந்து ஆங்கு     (19)
இன்ன உருவின் இமையாத் தடங் கண்ணார்
அன்னவர் தம் மான் நோக்கம் உண்டு ஆங்கு அணி முறுவல்
இன் அமுதம் மாந்தி இருப்பர் இது அன்றே     (20)
அன்ன அறத்தின் பயன் ஆவது ஒண் பொருளும்
அன்ன திறத்ததே ஆதலால் காமத்தின்     (21)
மன்னும் வழிமுறையே நிற்றும் நாம் மான் நோக்கின்
அன்ன நடையார் அலர் ஏச ஆடவர்மேல்
மன்னும் மடல் ஊரார் என்பது ஓர் வாசகமும்
தென் உரையில் கேட்டு அறிவது உண்டு அதனை யாம் தெளியோம்             (22)
மன்னும் வட நெறியே வேண்டினோம் வேண்டாதார்
தென்னன் பொதியில் செழுஞ் சந்தனக் குழம்பின்
அன்னது ஓர் தன்மை அறியாதார் ஆயன் வேய் (23)
இன் இசை ஓசைக்கு இரங்காதார் மால் விடையின்
மன்னும் மணி புலம்ப வாடாதார் பெண்ணைமேல் (24)
பின்னும் அவ் அன்றில் பெடை வாய்ச் சிறு குரலுக்கு
உன்னி உடல் உருகி நையாதார் உம்பர்வாய்த் (25)
துன்னும் மதி உகுத்த தூ நிலா நீள் நெருப்பில்
தம் உடலம் வேவத் தளராதார் காமவேள் (26)
மன்னும் சிலைவாய் மலர் வாளி கோத்து எய்ய
பொன் நெடு வீதி புகாதார் தம் பூ அணைமேல் (27)
சின்ன மலர்க் குழலும் அல்குலும் மென் முலையும்
இன் இளவாடை தடவ தாம் கண் துயிலும்
பொன் அனையார் பின்னும் திரு உறுக போர் வேந்தன் (28)
தன்னுடைய தாதை பணியால் அரசு ஒழிந்து
பொன் நகரம் பின்னே புலம்ப வலம்கொண்டு
மன்னும் வளநாடு கைவிட்டு மாதிரங்கள் (29)
மின் உருவில் விண் தேர் திரிந்து வெளிப்பட்டு
கல் நிரைந்து தீய்ந்து கழை உடைந்து கால் சுழன்று
பின்னும் திரை வயிற்றுப் பேயே திரிந்து உலவா
கொல் நவிலும் வெம் கானத்தூடு கொடும் கதிரோன் (30)
துன்னு வெயில் வறுத்த வெம் பரல்மேல் பஞ்சு அடியால்
மன்னன் இராமன் பின் வைதேவி என்று உரைக்கும்
அன்ன நடைய அணங்கு நடந்திலளே? (31)
பின்னும் கரு நெடுங் கண் செவ் வாய் பிணை நோக்கின்
மின் அனைய நுண் மருங்குல் வேகவதி என்று உரைக்கும்
கன்னி தன் இன் உயிராம் காதலனைக் காணாது
தன்னுடைய முன் தோன்றல் கொண்டு ஏக தான் சென்று ஆங்கு
அன்னவனை நோக்காது அழித்து உரப்பி வாள் அமருள் (32)
கல் நவில் தோள் காளையைக் கைப்பிடித்து மீண்டும் போய்
பொன் நவிலும் ஆகம் புணர்ந்திலளே? பூங் கங்கை (33)
முன்னம் புனல் பரக்கும் நல் நாடன் மின் ஆடும்
கொல் நவிலும் நீள் வேல் குருக்கள் குல மதலை
தன் நிகர் ஒன்று இல்லாத வென்றித் தனஞ்சயனை
பன்னாகராயன் மடப் பாவை பாவை தன் (34)
மன்னிய நாண் அச்சம் மடம் என்று இவை அகல
தன்னுடைய கொங்கை முகம் நெரிய தான் அவன் தன் (35)
பொன் வரை ஆகம் தழீஇக் கொண்டு போய்த் தனது
நல் நகரம் புக்கு நயந்து இனிது வாழ்ந்ததுவும்
முன் உரையில் கேட்டு அறிவது இல்லையே? சூழ் கடலுள் (36)
பொன் நகரம் செற்ற புரந்தரனோடு ஏர் ஒக்கும்
மன்னவன் வாணன் அவுணர்க்கு வாள் வேந்தன்
தன்னுடைய பாவை உலகத்துத் தன் ஒக்கும்
கன்னியரை இல்லாத காட்சியாள் தன்னுடைய (37)
இன் உயிர்த் தோழியால் எம் பெருமான் ஈன் துழாய்
மன்னு மணி வரைத் தோள் மாயவன் பாவியேன் (38)
என்னை இது விளைத்த ஈர் இரண்டு மால் வரைத் தோள்
மன்னவன் தன் காதலனை மாயத்தால் கொண்டுபோய்
கன்னி தன்பால் வைக்க மற்றவனோடு எத்தனை ஓர்
மன்னிய பேர் இன்பம் எய்தினாள் மற்று இவை தான் (39)
என்னாலே கேட்டீரே ஏழைகாள் என் உரைக்கேன்?
மன்னு மலை அரையன் பொன் பாவை வாள் நிலா (40)
மின்னும் அணி முறுவல் செவ் வாய் உமை என்னும்
அன்ன நடைய அணங்கு நுடங்கு இடை சேர்
பொன் உடம்பு வாட புலன் ஐந்தும் நொந்து அகல
தன்னுடைய கூழைச் சடாபாரம் தான் தரித்து ஆங்கு
அன்ன அருந் தவத்தின் ஊடு போய் ஆயிரம் தோள் (41)
மன்னு கரதலங்கள் மட்டித்து மாதிரங்கள்
மின்னி எரி வீச மேல் எடுத்த சூழ் கழல் கால்
பொன் உலகம் ஏழும் கடந்து உம்பர் மேல் சிலும்ப
மன்னு குல வரையும் மாருதமும் தாரகையும்
தன்னின் உடனே சுழல சுழன்று ஆடும்
கொல் நவிலும் மூவிலை வேல் கூத்தன் பொடி ஆடி
அன்னவன் தன் பொன் அகலம் சென்று ஆங்கு அணைந்திலளே?
பன்னி உரைக்குங்கால் பாரதம் ஆம் பாவியேற்கு (42)
என் உறு நோய் யான் உரைப்பக் கேள்மின் இரும் பொழில் சூழ்
மன்னும் மறையோர் திருநறையூர் மா மலை போல்
பொன் இயலும் மாடக் கவாடம் கடந்து புக்கு
என்னுடைய கண் களிப்ப நோக்கினேன் நோக்குதலும் (43)
மன்னன் திரு மார்பும் வாயும் அடி இணையும்
பன்னு கரதலமும் கண்களும் பங்கயத்தின்
பொன் இயல் காடு ஓர் மணிவரைமேல் பூத்ததுபோல்
மின்னி ஒளி படைப்ப வீழ் நாணும் தோள் வளையும்
மன்னிய குண்டலமும் ஆரமும் நீள் முடியும்
துன்னு வெயில் விரித்த சூளாமணி இமைப்ப
மன்னு மரகதக் குன்றின் மருங்கே ஓர் (45)
இன் இள வஞ்சிக்கொடி ஒன்று நின்றதுதான்
அன்னம் ஆய் மான் ஆய் அணி மயில் ஆய் ஆங்கு இடையே
மின் ஆய் இள வேய் இரண்டு ஆய் இணைச் செப்பு ஆய்
முன் ஆய தொண்டை ஆய் கெண்டைக் குலம் இரண்டு ஆய்
அன்ன திரு உருவம் நின்றது அறியாதே
என்னுடைய நெஞ்சும் அறிவும் இன வளையும்
பொன் இயலும் மேகலையும் ஆங்கு ஒழியப் போந்தேற்கு
மன்னு மறிகடலும் ஆர்க்கும் மதி உகுத்த (46)
இன் நிலாவின் கதிரும் என் தனக்கே வெய்து ஆகும்
தன்னுடைய தன்மை தவிர தான் என்கொலோ?
தென்னன் பொதியில் செழும் சந்தின் தாது அளைந்து
மன் இவ் உலகை மனம் களிப்ப வந்து இயங்கும்
இன் இளம் பூந் தென்றலும் வீசும் எரி எனக்கே
முன்னிய பெண்ணைமேல் முள் முளரிக் கூட்டகத்து
பின்னும் அவ் அன்றில் பெடை வாய்ச் சிறு குரலும்
என்னுடைய நெஞ்சுக்கு ஓர் ஈர் வாளாம் என் செய்கேன்?
கல் நவில் தோள் காமன் கருப்புச் சிலை வளைய
கொல் நவிலும் பூங் கணைகள் கோத்து பொத அணைந்து
தன்னுடைய தோள் கழிய வாங்கி தமியேன்மேல் (47)
என்னுடைய நெஞ்சே இலக்காக எய்கின்றான்
பின் இதனைக் காப்பீர் தாம் இல்லையே பேதையேன் (48)
கல் நவிலும் காட்டகத்து ஓர் வல்லிக் கடி மலரின்
நல் நறு வாசம் மற்று ஆரானும் எய்தாமே
மன்னும் வறு நிலத்து வாளாங்கு உகுத்தது போல்
என்னுடைய பெண்மையும் என் நலனும் என் முலையும்
மன்னும் மலர் மங்கை மைந்தன் கணபுரத்து (49)
பொன்மலை போல் நின்றவன் தன் பொன் அகலம் தோயாவேல்
என் இவைதான் வாளா? எனக்கே பொறை ஆகி
முன் இருந்து மூக்கின்று மூவாமைக் காப்பது ஓர்
மன்னும் மருந்து அறிவீர் இல்லையே? மால் விடையின் (50)
துன்னு பிடர் எருத்துத் தூக்குண்டு வன் தொடரால்
கன்னியர் கண் மிளிரக் கட்டுண்டு மாலைவாய்த் (51)
தன்னுடைய நா ஒழியாது ஆடும் தனி மணியின்
இன் இசை ஓசையும் வந்து என் செவி தனக்கே
கொல் நவிலும் எஃகில் கொடிது ஆய் நெடிது ஆகும்
என் இதனைக் காக்குமா? சொல்ல¦ர் இது விளைத்த (52)
மன்னன் நறும் துழாய் வாழ் மார்பன் மா மதிகோள்
முன்னம் விடுத்த முகில் வண்ணன் காயாவின் (53)
சின்ன நறும் பூந் திகழ் வண்ணன் வண்ணம் போல்
அன்ன கடலை மலை இட்டு அணை கட்டி
மன்னன் இராவணனை மா மண்டு வெம் சமத்துப்
பொன் முடிகள் பத்தும் புரள சரம் துரந்து
தென் உலகம் ஏற்றுவித்த சேவகனை ஆயிரக் கண் (54)
மன்னவன் வானமும் வானவர் தம் பொன் உலகும்
தன்னுடைய தோள் வலியால் கைக்கொண்ட தானவனை
பின் ஓர் அரி உருவம் ஆகி எரி விழித்து
கொல் நவிலும் வெம் சமத்துக் கொல்லாதே வல்லாளன் (55)
மன்னு மணிக் குஞ்சி பற்றி வர ஈர்த்து
தன்னுடைய தாள்மேல் கிடாத்தி அவனுடைய (56)
பொன் அகலம் வள் உகிரால் போழ்ந்து புகழ்படைத்த
மின் இலங்கு ஆழிப் படைத் தடக் கை வீரனை
மன்னு இவ் அகல் இடத்தை மா முது நீர் தான் விழுங்க
பின்னும் ஓர் ஏனமாய்ப் புக்கு வளை மருப்பில்
கொல் நவிலும் கூர் நுதி வேல் வைத்து எடுத்த கூத்தனை
மன்னும் வட மலையை மத்தாக மாசுணத்தால்
மின்னும் இரு சுடரும் விண்ணும் பிறங்கு ஒளியும்
தன்னினுடனே சுழல மலை திரித்து ஆங்கு
இன் அமுதம் வானவரை ஊட்டி அவருடைய
மன்னும் துயர் கடிந்த வள்ளலை மற்று அன்றியும்
(57) தன் உருவம் ஆரும் அறியாமல் தான் அங்கு ஓர்
மன்னும் குறள் உருவில் மாணியாய் மாவலி தன் (58)
பொன் இயலும் வேள்விக்கண் புக்கு இருந்து போர் வேந்தர்
மன்னை மனம் கொள்ள வஞ்சித்து நெஞ்சு உருக்கி
என்னுடைய பாதத்தால் யான் அளப்ப மூவடி மண்
மன்னா தருக என்று வாய் திறப்ப மற்று அவனும் (59)
என்னால் தரப்பட்டது என்றலுமே அத்துணைக்கண்
மின் ஆர் மணி முடி போய் விண் தடவ மேல் எடுத்த (60)
பொன் ஆர் கனை கழல் கால் ஏழ் உலகும் போய்க் கடந்து அங்கு
ஒன்றா அசுரர் துளங்க செல நீட்டி
மன் இவ் அகல் இடத்தை மாவலியை வஞ்சித்து
தன் உலகம் ஆக்குவித்த தாளனை தாமரைமேல் (61)
மின் இடையாள் நாயகனை விண் நகருள் பொன் மலையை
பொன்னி மணி கொழிக்கும் பூங் குடந்தைப் போர் விடையை
தென்னன் குறுங்குடியுள் செம் பவளக் குன்றினை
மன்னிய தண் சேறை வள்ளலை மா மலர்மேல் (62)
அன்னம் துயிலும் அணி நீர் வயல் ஆலி
என்னுடைய இன் அமுதை எவ்வுள் பெரு மலையை
கன்னி மதிள் சூழ் கணமங்கைக் கற்பகத்தை
மின்னை இரு சுடரை வெள்ளறையுள் கல் அறைமேல்
பொன்னை மரகதத்தை புட்குழி எம் போர் ஏற்றை
மன்னும் அரங்கத்து எம் மா மணியை வல்லவாழ்ப் (63)
பின்னை மணாளனை பேரில் பிறப்பிலியை
தொல் நீர்க் கடல் கிடந்த தோளா மணிச் சுடரை
என் மனத்து மாலை இடவெந்தை ஈசனை
மன்னும் கடல்மல்லை மாயவனை வானவர் தம் (64)
சென்னி மணிச் சுடரை தண்கால் திறல் வலியை
தன்னைப் பிறர் அறியாத் தத்துவத்தை முத்தினை
அன்னத்தை மீனை அரியை அரு மறையை
முன் இவ் உலகு உண்ட மூர்த்தியை கோவலூர் (65)
மன்னும் இடைகழி எம் மாயவனை பேய் அலறப்
பின்னும் முலை உண்ட பிள்ளையை அள்ளல்வாய் (66)
அன்னம் இரை தேர் அழுந்தூர் எழும் சுடரை
தென் தில்லைச் சித்திரகூடத்து என் செல்வனை (67)
மின்னி மழை தவழும் வேங்கடத்து எம் வித்தகனை
மன்னனை மாலிருஞ்சோலை மணாளனை
கொல் நவிலும் ஆழிப் படையானை கோட்டியூர் (68)
அன்ன உருவின் அரியை திருமெய்யத்து
இன் அமுத வெள்ளத்தை இந்தளூர் அந்தணனை
மன்னு மதிள் கச்சி வேளுக்கை ஆள் அரியை
மன்னிய பாடகத்து எம் மைந்தனை வெஃகாவில் (69)
உன்னிய யோகத்து உறக்கத்தை ஊரகத்துள்
அன்னவனை அட்ட புயகரத்து எம்மான் ஏற்றை
என்னை மனம் கவர்ந்த ஈசனை வானவர் தம் (70)
முன்னவனை மூழிக்களத்து விளக்கினை
அன்னவனை ஆதனூர் ஆண்டு அளக்கும் ஐயனை
நென்னலை இன்றினை நாளையை நீர்மலைமேல் (71)
மன்னும் மறை நான்கும் ஆனானை புல்லாணித்
தென்னன் தமிழை வடமொழியை நாங்கூரில் (72)
மன்னும் மணிமாடக்கோயில் மணாளனை
நல் நீர் தலைச்சங்க நாள் மதியை நான் வணங்கும் (73)
கண்ணனை கண்ணபுரத்தானை தென் நறையூர்
மன்னும் மணிமாடக்கோயில் மணாளனை
கல் நவில் தோள் காளையைக் கண்டு ஆங்குக் கைதொழுது
என் நிலைமை எல்லாம் அறிவித்தால் எம் பெருமான்
தன் அருளும் ஆகமும் தாரானேல் தன்னை நான் (74)
மின் இடையார் சேரியிலும் வேதியர்கள் வாழ்விடத்தும்
தன் அடியார் முன்பும் தரணி முழுது ஆளும்
கொல் நவிலும் வேல் வேந்தர் கூட்டத்தும் நாட்டகத்தும்
தன் நிலைமை எல்லாம் அறிவிப்பன் தான் முன நாள் (75)
மின் இடை ஆய்ச்சியர் தம் சேரிக் களவின்கண்
துன்னு படல் திறந்து புக்கு தயிர் வெண்ணெய் (76)
தன் வயிறு ஆர விழுங்க கொழுங் கயல் கண்
மன்னு மடவோர்கள் பற்றி ஓர் வான் கயிற்றால்
பின்னும் உரலோடு கட்டுண்ட பெற்றிமையும்
அன்னது ஓர் பூதமாய் ஆயர் விழவின்கண்
துன்னு சகடத்தால் புக்க பெருஞ் சோற்றை
முன் இருந்து முற்ற தான் துற்றிய தெற்றெனவும்
மன்னர் பெருஞ் சவையுள் வாழ் வேந்தர் தூதனாய்த்
தன்னை இகழ்ந்து உரைப்ப தான் முன நாள் சென்றதுவும்
மன்னு பறை கறங்க மங்கையர் தம் கண் களிப்ப
கொல் நவிலும் கூத்தனாய் பேர்த்தும் குடம் ஆடி
என் இவன் என்னப்படுகின்ற ஈடறவும்
தென் இலங்கையாட்டி அரக்கர் குலப் பாவை
மன்னன் இராவணன் தன் நல் தங்கை வாள் எயிற்றுத் (77)
துன்னு சுடு சினத்துச் சூர்ப்பணகா சோர்வு எய்தி
பொன் நிறம் கொண்டு புலர்ந்து எழுந்த காமத்தால்
தன்னை நயந்தாளைத் தான் முனிந்து மூக்கு அரிந்து
மன்னிய திண்ணெனவும் வாய்ந்த மலை போலும்
தன் நிகர் ஒன்று இல்லாத தாடகையை மா முனிக்கா (78)
தென் உலகம் ஏற்றுவித்த திண் திறலும் மற்று இவைதான் (79)
உன்னி உலவா உலகு அறிய ஊர்வன நான்
முன்னி முளைத்து எழுந்து ஓங்கி ஒளி பரந்த
மன்னிய பூம் பெண்ணை மடல் (80)

பல திவ்ய தேசங்களை இந்தப் பாசுரத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார் ஆழ்வார். திருவள்ளூர் திவ்யதேசத்தை  'எவ்வுள் பெருமலையை' என்று 62ஆம் வரியில் குறிப்பிட்டிருப்பதைக் காணலாம்.

திருமழிசை ஆழ்வார் 
நான்முகன் திருவந்தாதி (36ஆவது பாசுரம்)
2416 நாகத்து அணைக் குடந்தை வெஃகா திரு எவ்வுள்
நாகத்து அணை அரங்கம் பேர் அன்பில் நாகத்து
அணைப் பாற்கடல் கிடக்கும் ஆதி நெடுமால்
அணைப்பார் கருத்தன் ஆவான்

ஆதிசேஷன் மீது பள்ளி கொண்ட கோலத்தில் பெருமாள் காட்சி தரும் திருக்குடந்தை, திருவெஃகா, திருவள்ளுவர் ஆகிய மூன்று திருத்தலங்களை இந்தப் பாசுரத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார் திருமழிசை ஆழ்வார்.

கோவில் நுழைவாயில் அருகே நமக்கு இடப்புறமாக கஜானனர் சந்நிதி  உள்ளது. (விஷ்வக்சேனரின் மந்திரிப் பிரதானிகளில் கஜானனர் முக்கியமானவர். வைணவ ஆசார்ய பரம்பரையில் மிக முக்கிய இடம் வகிப்பவரான நாதமுனிகள் கஜானனரின்  அவதாரம் என்றே   கருதப்படுகிறார்). இதற்கு நேர் எதிரே வலப்புறமாக பிரகாரத்தின் மறுபக்கம் விஷ்வக்சேனர் சந்நிதி உள்ளது.

இந்தக் கோவில் புஷ்காரிணியான ஹரிதாபநாசினியில் நீராடித்தான் சிவபெருமான் தக்ஷனைக் கொன்றதன் மூலம் தனக்கு ஏற்பட்ட பிரம்மஹத்தி தோஷத்தைப் போக்கிக் கொண்டார் என்றும் ஒரு வரலாறு உண்டு. புஷ்காரிணி அருகே தீர்த்தேஸ்வரர் என்ற பெயரில் சிவபெருமான் சந்நிதி உள்ளது. தை அமாவாசை அன்று எல்லாப் புண்ய நதிகளும் இந்தப் புஷ்காரணியில் வந்து கலப்பதாக ஒரு ஐதீகம் உண்டு.

புஷ்காரிணி சிறப்பாகப் பராமரிக்கப்பட்டு நீர் நிறைந்திருந்தது. பஸ்ஸில் புஷ்காரிணியைத்  தாண்டிப் போகும்போது  மதிய வெய்யிலிலும் சில்லென்று குளிர் காற்று வீசியது.

தரிசனம் முடித்து வெளியே வரும்போது மணி 12.45.  கோவில் தரிசன நேரம் முடியும் சமயம். கோவிலுக்கு வெளியில் இருந்த பிரசாதக் கடை மூடப்பட்டிருந்தது. கேட்டதற்குப் பிரசாதங்கள் விற்றுத் தீர்ந்திருக்கும் என்று சொன்னார்கள்.

இன்னொரு முறை காலையில் சீக்கிரமே வந்து நிதானமாக சேவிக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டே சென்னைக்கு பஸ் ஏறினேன். கோயம்பேடு வந்து அங்கிருந்து வேளச்சேரிக்கு வந்து சேரும்போது மணி 3.30!